Por Noelia Castro Yáñez
Sentei no escritorio a escribir a columna deste mes. Por eso de que a inspiración te pille traballando, pero a min non me pasou coma Borges e a min non me chamou Daneri para atopar o Aleph. Eu tan só achei un documento en branco. Coma o ano que temos por diante, un ano para non enfadarnos tanto. Porque di Javier Aznar que provocar é doado, pero caer na provocación, mais. Sempre é inspirador escoitar os propósitos dos demais, persoalmente eu estou a agardar o primeiro obxectivo a incumplir con gusto. Algunha cousa pola que preste renunciar á intención.
No seu particular resumo do pasado ano, o meu escritor favorito recoméndanos non esquecer que ninguén nos debe nada, a menos que sexas un prestamista, engado eu, e nin con esas. Amosemos mais actitude empática, por se acaso, polo menos. Trinta minutos mais tarde, seguimos agardando polas musas e no seu lugar, leo a unha coñecida queixarse da mala educación xeneralizada entre os clientes da súa tenda de xeados e non sinto mais ca pena. Pena por ela, pero tamén pesar por toda esa xente que non pode disfrutar nin do anaco de ir a tomar un bo doce. Un anaco de ceo en forma de xeado de plátano e améndoas, a min só de pensalo xa se me pon un sorriso de nena na noite de Reis. Tamén debemos facer porque nos acompañe o sentido do humor, en todas as súas faces. Que reine a grea. Porque todos os momentos felices acostuman a ser froito da algarabía. Onde temos o Land Rober coma semirrelixión. Dúas horas continuas de humor e risa amenizadas por un de Xove. Chegamos a converter os xoves ás 22:00 nunha cita ineludible. E coido que nos faría moi ben extrapolar parte de comedia ao noso día a día. Amosarnos partícipes da risa, ata de nós mesmos.
A miña familia da boa mostra disto, e intento que algo se me pegue, porque pasaron as súas sen esquecer a brincadeira no momento mais inoportuno posible, pero no que máis lograba levantarnos o ánimo. A miña nai é a menor de catro irmás, e é a que porta a fama de burlona. Pero cárdana as catro, os oito se me descuido, a golpe de chanza, de burla, de broma. Unha marca reivindicaba o Nadal pasado o humor como ben de primeira necesidade. Canto máis sensible é o tema, seica mais caro sae o chiste.
Eu quero recoñecer a importancia de rirse, ata dun mesmo. Poñer de manifesto a necesidade de relativizar os temas que nos acaen. O único sentido que debe limitar o humor é o sentido común. Coma todo: “a ciencia é un magnífico mobiliario para o piso superior dunha persoa na que o sentido común reside na planta baixa” lema que preside a Academia, como forma de vida. Debemos quitarlle a trascendencia a todo chiste ou burla feita dende a razón, por ese mesmo motivo, porque se trata dunha broma. Na nosa man está escoller o humor que nos faga rir, mais negro ou mais branco, pero lexítimo en todas as canles. Reitero, froito do corazón, o único lugar posible onde nace a risa.
Os cafés dos domingos son tradición na miña casa, da mesma forma que rirse tamén o é. Fose como fose a semana, Belenciña sempre atopa motivo para o escarnio, pero sen maldicir, por eso non escribe cantigas. Todo lle vale porque nada lle cheira. Os seus brancos preferidos somos miña tía e mais eu, pero tampouco fai ascos a rirse ata dela mesma. Rezo por herdar parte dese tan seu sentido do humor. Porque se a muller é formada polas circunstancias, entón é preciso formar as circunstancias humanamente, coma na Sagrada Familia. Bodegas sostén que o límite do humor se atopa no Código Penal, pero eu manteño que o podemos atopar unha miguiña antes. Onde a razón bifurque coa risa. No mesmiño sitio onde doe o abdome e pides entre dentes silencio porque non podes rir mais, porque temes danar as comisuras da boca. Porque a base de rir o mundo tamén semella máis amable, máis humano e menos raro.
