Por Ignacio Lazcano
A anciá asente coa cabeza indicando as aves, todos confirman. A doce velliña descolga un dos seus animais, agarra un machada que parecía ter a idade da China mesma, cun saúdo reverencial dálle as grazas ao ave; ela transfórmase e cun berro aterrador comeza a trocear ao animal vivo, con plumas, con crista, con viseras, con todo.
Os latinos non podían crer o que diante deles estaba a ocorrer Karina entra en pánico, Antonieta histérica di que non quere comer, Margarita grita, chora, salta non entende, Tatiana agárrase a cara sostén as súas fazulas, contén o alento; Manuel abraza a Karina e trata de que ela non siga vendo o masacre; Urbina fríamente anuncia comeremos en McDonald’s. Os amigos míranse; en China? McDonald’ s en China? Volveuse tolo. Urbina sitúa a un grupo de chineses os chama coas mans e ofrécelles o rico “galo frito” mentres que a señora saca os anacos de galo do aceite quente e colócaos nunha bandexa; el chancea dicindo que se parece ao cocho frito que serven no Junquito.
Paga a factura á señora agradécelle cunha moi formal reverencia e indícalles aos seus compañeiros de aventuras que antes de saír de Xapón el viu nas noticias que o emporio alimenticio americano abrira un mes atrás o seu primeiro restaurante en China a poucas cuadras da Praza de Tiananmén; á dereita Manuel á dereita non hai que ir á esquerda, riron á vez que marchaban cara ao encontro coa modernidade. Perdidos entre a espesa néboa e a simetría de Tiananmén, entre a bruma divisaron os arcos dourados, outra vez o imperio salvoulles. Entraron no McDonald’ s chinés e enseguida sentíronse en casa. Pediron Big Mac e Margarita pediu unha de pito, de verdade? de pito? Non foi suficiente coas aves de hoxe? Margarita reacciona vaca quero vaca, Ròu. sentan a gozar os seus alimentos acompañados cunha “… coca cola fría con hielito…” mentres observan a un neno, evidentemente gringo, comendo xeado con papas fritas. Pensaron que para os chineses isto sería asqueroso. Riron estaban profundamente felices de estar en China.
