Por Noelia Castro Yáñez
Cita Laura Ferrero a James Salter en Años Luz: “A vida é o tempo que fai. Son as comidas. Os xantares sobre un mantel azul a cadros sobre o cal hai sal vertida. O cheiro a tabaco. Queixo brie, mazás amarelas, cuitelos co mango de madeira.” Sen percatarnos de que a maioría desas cousas as facemos nos bares. Que lugares! Pasei a totalidade da miña infancia e a meirande parte da xuventude nunha taberna. Nunha taberna da aldea, na Ponte do Carro. E por ser, non son mais ca filla da taberneira ou a nena da taberna.
A carón do río da Rigueira semella que as penas eran menos penas. E estou a anos luz, coma o libro, de estar sendo poética. Se un sempre anhela voltar a onde foi feliz, eu escollería a taberna sen ápice de dúbida. E malia ser unha millennial de manual, medrei sen internet, e se me apuro, ata sen cobertura. Non vin ningunha película infantil, non ía xogar ao parque nin tiña un aniversario multitudinario. Pero vin moitos partes da Galega, construín moreas de cabanas e sempre que cumprín anos tiven con quen compartir un pedaciño de tarta.
En tempos de corentena, a taberna pernacería aberta tamén, pois era un ben de primeira necesidade. Un ultramarinos dos que apenas quedan unha ducia extendidos por toda a provincia. Cando marchamos dalí, a xente xa debía desprazarse para facer a compra. Á taberna íase a por tabaco,a por macarróns ou por espuma de afeitar. Na variedade estaba o gusto, coma con todo.
Cando non era un veciño que se pasaba co licor de herbas, era un fuxido con présa que viña por víveres. Mamá ten ameazado erguendo unha banqueta con baixarllo a algún na testa. E cando había algunha refrega, ben cadraba haber dúas portas. Tan pronto se poñían feas as cousas, sempre había algún que marchaba pola que daba á corte do gando. Porta pola que tentaron entrar cun cabalo de retorno dalgunha feira en Penas Agudas. Por ter, ata había servizo de cabina telefónica, cando eu non acaparaba o teléfono para falar cos meus amigos. Alí beberon os seus primeiros chanqueiros, tímidos ao comezo para despois pasaren a ser da casa. As primeiras voltas en moto. Os primeiros safaris pola Fraga da Mouronta. Con total rotundidade, os meus recordos están alí. Da estrada para arriba. E que non vos enganen, o refrán versa “Da Avenida pra baixo, nin gado, nin xente, nin terra pra semente”
A nosa cultura de pobo xermola nos bares. Creamos unha identidade como nación detrais dunha barra ou a carón dunha mesa cun tinto no medio. Temos o café do almorzo, o vermú nalgunha terraza. A sobremesa en calquera restaurante. A hora dos viños no peirao de Foz. Apuramos os últimos cafés despois de ir traballar na zona dos bares. E ansiamos chegar de festa para tomar os callos nun bar de Xove. Preparo as clases no bar mais preto da Academia, e teño moito estudado nalgún Centro Cívico. Nada me presta mais ca comer en Vilalba. E coma min, todas. Somos de bares. Non hai celebración galega sen banquete e toda lupanda se fai nalgún restaurante.
Eu que sempre avoguei polo sentidiño como fariña de todas as salsas, coido que non hai mellor ocasión para aplicalo que a presente. Están pertencendo ao bando dos mais perxudicados por esta pandemia, e non creo que estén sendo xustamente tratados. Na nosa man está poñer unha miga da nosa parte porque (1.0) elevado a 365 é igual a 1, pero (1.01) elevado a 365 son case 38. Así que si, vémonos nos bares!
